Η καλή εμφάνιση ανασταλτικά μετρίασε κάπως την πίκρα του σοκ στο τέλος

Ο Άρης έχει κάνει φέτος κι άλλες ήττες. Στο Αγρίνιο, στον Βόλο, εντός με ΑΕΚ. Κι οι τρεις ήταν προϊόν κακών εμφανίσεων. Πήρε κοινώς αυτό που… δεν άξιζε. Χθες στη Λεωφόρο μπορεί και πάλι να έφυγε με άδεια χέρια, αλλά με εικόνα σαφώς καλύτερη. Βελτιωμένη. Η γεύση στο τέλος ήταν όμως και πάλι πικρή, αφού μια στιγμή αδράνειας σε μια στατική φάση δεν του επέτρεψε να φτάσει στην πηγή, να δροσιστεί και να δει την εξαιρετική προσπάθεια που έκανε στη Λεωφόρο να έχει ως αντίτιμο τουλάχιστον το βαθμό της ισοπαλίας.

Ήταν ένα γκολ μαχαιριά που αδικεί τη συνολική εικόνα του χθεσινού Άρη. Απομονώνοντας τη φάση του γκολ, που ήταν καρμπόν με το γκολ του Σιμάνσκι κόντρα στην ΑΕΚ στο Βικελίδης, ο Άρης έστειλε μετά από καιρό μια νότα αισιοδοξίας. Εξέπεμψε μήνυμα ότι το γκρουπ έχει σφυγμό και ικανότητες και ότι μπορεί να γίνει ανταγωνιστικό έναντι οποιουδήποτε αντιπάλου. Ότι μπορεί επιτέλους και να αμυνθεί σωστά.



Το γεγονός ότι στάθηκε σαν ίσος προς ίσος απέναντι στην πιο φορμαρισμένη και αήττητη ομάδα του πρωταθλήματος και λύγισε από μια στημένη μπάλα, μπορεί χθες να μην του προσέφερε κάποιο βαθμολογικό όφελος, ενίσχυσε όμως την πίστη ότι η ομάδα του Πάρντιου μπορεί από παιχνίδι σε παιχνίδι να βελτιώνεται και σιγά-σιγά να μπορεί να διεκδικεί περισσότερα από αυτά που εισπράττει. Το σημαντικό είναι ότι η πίστη αυτή δεν εδραιώθηκε μόνο στο εσωτερικό της ομάδας, αλλά και στον ανταγωνισμό που είχε πάψει να πιστεύει στον φετινό Άρη. Χρειάζεται ασφαλώς να διανύσει αρκετά… χιλιόμετρα βελτίωσης ακόμη αλλά έγινε ένα πρώτο βήμα σε ένα δύσκολο παιχνίδι.

Για το συντριπτικά μεγάλο κομμάτι της αναμέτρησης και με δεδομένες τις πολλές και σημαντικές απουσίες, ο Άρης ήταν στημένος εξαιρετικά από τον προπονητή του. Είχε διαβάσει καλά τον αντίπαλο, αλλά προσαρμόστηκε και στις δικές του αδυναμίες. Είχε καθαρό μυαλό, υψηλά επίπεδα αυτοσυγκέντρωσης, καλή κυκλοφορία της μπάλας. Η επιλογή του Εμπακατά μπροστά από τον Οντουμπάτζιο για να αντιμετωπιστούν τα ανεβάσματα του Χουάνκαρ και η καλή αριστερή πλευρά των γηπεδούχων, λειτούργησε. Ο Ματέο με τον Ιτούρμπε έδιναν τα τρεξίματα και την ένταση που χρειαζόταν χθες ο Άρης ώστε να φύγει στο ανοικτό γήπεδο και ο Νταμπό που μόλις μια εβδομάδα πριν είχε αποδοκιμαστεί όταν έγινε αλλαγή, έμοιαζε άλλος παίκτης δίπλα σε αυτόν που προσφέρει πλέον την ασφάλεια που έλειπε από τον Άρη μεσοαμυντικά: τον Ετέμπο, που ήρθε την κατάλληλη στιγμή να δώσει τη συνοχή που είχε χάσει η ομάδα της Θεσσαλονίκης. Ο Νιγηριανός δίνει οντότητα στη μεσαία γραμμή, έχει γρήγορα-γρήγορα συμμαζέψει την κατάσταση και όλα αυτά μετά από μόλις δύο παιχνίδια. Η λογική λέει ότι συν τω χρόνω θα γίνεται και καλύτερος και μαζί με αυτόν θα θυμηθεί ο Άρης το σήμα κατατεθέν του τα προηγούμενα χρόνια που ήταν η αμυντική του συνοχή.

Δυστυχώς όμως, η εξαιρετική δουλειά που έκαναν οι παίκτες του Πάρντιου αμυντικά δε συνοδεύτηκε από αντίστοιχη εικόνα στο επιθετικό μισό του γηπέδου. Ούτε στο πρώτο ημίχρονο, που έβγαινε καλύτερα στην επίθεση με εκφραστές Ιτούρμπε (η πάσα που δεν δίνει στον Ζερβίνιο στο 15΄ σε κάνει να θέλεις να βγεις από τα ρούχα σου) και Ματέο, αλλά ούτε και στην επανάληψη, αφού Πάλμα και Γκρέι, δυο από τις αλλαγές του Πάρντιου, δεν έδωσαν απολύτως τίποτα και ο Άρης ήταν ακίνδυνος. Η δε ανόητη κόκκινη του Πάλμα καταδίκασε την προσπάθεια των συμπαικτών του στα εναπομείναντα λεπτά των καθυστερήσεων. Γνωρίζοντας ότι δύο συμπαίκτες του είναι στα πιτς (Καμάτσο, Μαντσίνι), ότι ο Άρης έχει ανάγκη βαθμών και το επόμενο παιχνίδι με ΌΦΗ είναι ιδιαίτερο κρίσιμο, η συμπεριφορά του Πάλμα αποκτά μεγαλύτερη διάσταση ανοησίας. Έβαλε ταφόπλακα σε όποια διεκδίκηση του Άρη από έναν αγώνα που στράβωσε, και εμπόδια στην επόμενο αγώνα που η ομάδα θα τον είχε ανάγκη.

Για τον Ντιόπ δεν θα σπαταλήσω καν φαιά ουσία, αφού πρωτίστως ο ίδιος μοιάζει να έχει πάψει να πιστεύει ότι μπορεί να ξαναγίνει κανονικός ποδοσφαιριστής και δεν δικαίωσε τον προπονητή του που απέσυρε για χάρη του τον θετικό Εμπακατά με συνέπεια ο Παναθηανικός να κάνει στο τελευταίο τέταρτο από τα αριστερά όσες φάσεις δεν έκανε σε 80΄. Από εκεί άλλωστε κέρδισε και το φάουλ στο γκολ. Ίσως η είσοδος του Μανού Γκαρθία, που «ξεχάστηκε» στον πάγκο, θα μπορούσε να δώσει λύσεις μεσοεπιθετικά στην ομάδα, τουλάχιστον στο δεύτερο ημίχρονο που ο Άρης έδειξε να μένει από δυνάμεις και να πιέζεται από τον ΠΑΟ. Με την πολύτιμη προσθήκη του Ετέμπο και την επιστροφή του Μπράμπετς, ο Άρης θα βρει τη συνταγή μεσοαμυντικά ώστε να μην δέχεται πολλές φάσεις από τον αντίπαλο, είτε σε σετ παιχνίδι είτε στο τρανζίσιον. Αρκεί να βρει το φάρμακο και στην παιδική ασθένεια των στημένων φάσεων πριν αυτή καταστεί ανίατη.

Το επόμενο στοίχημα του Άγγλου τεχνικού (κάθε εβδομάδα καλείται να διορθώσει και μια ανορθογραφία) είναι να βρει τον τρόπο να «ξεκλειδώσει» τον Άρη και μεσοεπιθετικά ώστε να πάρει τις νίκες που θα τον βοηθήσουν να…διορθώσει τη βαθμολογική του θέση. Το γεγονός ότι για τέταρτο ματς σε σύνολο εννέα δεν σκοράρει, υποδηλώνει το πρόβλημα (ένα ακόμη) που ψάχνει λύση. Απομένει μια τετράδα αγώνων (ΟΦΗ, Ατρόμητος, Λαμία και ΠΑΣ) ως την μεγάλη διακοπή για το Μουντιάλ, όπου μοναδικός στόχος πρέπει να είναι το απόλυτο. Για να μπορεί μετά τη διακοπή να κοιτάξει και λίγο πιο ψηλά…

ΥΓ. Έτσι όπως πήγε το ματς, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, θα ήταν βούτυρο στο ψωμί του Μαντσίνι που έχει κρίνει αντίστοιχα ματς στο παρελθόν. Ακόμη και του Καμάτσο. Ίσως και ενός πιο έτοιμου και εκρηκτικού φορ από Γκρέι και Ζερβίνιο.